Uryvak ź lista pryvodzić «Viasna».
«Zaŭsiody čakaju listoŭ. Voś tolki knihami dy listami i žyvu. Usio astatniaje tut adno i toje, ničoha cikavaha. Zvyčajnaje štodzionnaje aryštanckaje žyćcio. Niechta vyjazdžaje, chtości zajazdžaje. Novyja ludzi, kaniešnie, unosiać niešta cikavaje, ale nienadoŭha.
Ale chutka pačniecca novy etap majho aryštanckaha žyćcia. Dumaju, ty ŭžo viedaješ, što razhlad našych apielacyjnych skarhaŭ pryznačany na 21 krasavika. Paśla hetaha prysud ustupić u siłu, i ŭ luby momant mianie mohuć adpravić na etap u łahier. Z adnaho boku, krychu chvalujusia pierad hetym novym dy nieviadomym dla mianie, a ź inšaha boku, ja tak užo stamiŭsia žyć u hetym paŭzmročnym, dušnym padvale.
Za hetyja amal dva hady ja zabyŭsia, jak vyhladajuć drevy i trava, jak vyhladaje nieba biez krataŭ i dalahlad. Tam, u łahiery, ja ŭpoŭnu pabaču zialonuju travu, drevy i siniaje-siniaje nieba nad hałavoj, takoje, jak na voli. A što da łahiernaha žyćcia, dyk ludzi jany paŭsiul žyvuć i da ŭsiaho pryzvyčajvajucca.
Ty viedaješ, za ŭvieś hety čas za kratami mnie vielmi šancavała na dobrych ludziej. Tut, za kratami, jak ni dziŭna, vielmi šmat dobrych ludziej. My tut z roznych nahodaŭ i tut zusim nie anioły siadziać, ale ŭ kožnym čałavieku jość čałaviek. Ja i raniej ličyŭ, što dobrych ludziej bolej na śviecie, čym kiepskich. I zaraz tak liču. Voś i ŭ łahiery, dumaju, ja sustrenu šmat dobrych ludziej. Ludzi — jany ž ludzi.
Nastroj u mianie ŭ cełym dobry, ale, kaniešnie, časam sumuju, adčuvaju takuju tuhu. Viedaješ, z adnaho boku, chaču, kab čas lacieŭ jak maha chutčej, a ź inšaha boku — mnie jaho tak škada.
Ja nie maju asablivych iluzij, užo nie maju. Nastrojvaju siabie na doŭhaje rasstańnie z volnym śvietam, ź lubymi, darahimi mnie ludźmi. Vielmi pa dzietkach svaich sumuju. Heta, badaj, samaje ciažkaje dla mianie tut — rasstańnie sa svajoj siamjoj. I voś hety stračany čas mnie ŭžo nichto nikoli nie viernie, jon sydzie, minie niezvarotna.
U hetym jość trahizm usioj hetaj situacyi. Uviaźnieńnie padobnaje da śmierci. Ja ŭžo pisaŭ niejak pra heta. Ty nibyta i nie pamior, ale nadoŭha vykraśleny z žyćcia, i žyćcio, jano idzie, praciahvajecca, ale bieź ciabie. Ale ja maju ćviordy namier usio heta vytrymać i abaviazkova viarnucca ŭ hety śviet».
Pravaabaronca ŭzhadvaje svajho kalehu ź Biełaruskaha Chielsinkskaha kamiteta Aleha Hułaka, jaki zaŭčasna pamior u kancy minułaha hoda:
«Vielmi sumuju ja z nahody takoj zaŭčasnaj śmierci siabručka majho Aleha Hułaka. Taki žyćciaradasny byŭ, jon tak lubiŭ žyćcio. Vielmi škada. Časta razmaŭlaju ź im u hałavie svajoj. Raspaviadaju jamu śmiešnyja turemnyja bajki, a jon śmiajecca svaim viasiołym śmiecham».
Valancin Stefanovič taksama adznačyŭ, što ŭžo pračytaŭ usiaho Siarhieja Daŭłatava, adkryŭ dla siabie Charuki Murakami, rekamienduje pačytać knihi Miłana Kundera i Artura Klinava.
Nahadajem, Valancina Stefanoviča asudzili razam z Alesiem Bialackim i Uładzimiram Łabkovičam da vialikich terminaŭ źniavoleńnia pa absurdnych abvinavačańniach ŭ «kantrabandzie arhanizavanaj hrupaj» i «finansavańni pratestaŭ» u 2020 hodzie. Stefanoviča asudzili na 9 hadoŭ źniavoleńnia.
21 krasavika Minski haradski sud razhledzić apielacyjnuju skarhu pravaabaroncaŭ «Viasny» i prakurorski pratest na prysud. Da hetaha času Valancina Stefanoviča, Alesia Bialackaha i Uładzimira Łabkoviča možna padtrymać nie tolki listami i paštoŭkami, ale hrašovymi pieravodami i banderolkami.
«Paśla zimy nastupaje Viasna, i Viasna pryjdzie niezvarotna». Apošniaje słova Valancina Stefanoviča
Prakuror padaŭ apielacyjny pratest na prysud pa «spravie «Viasny». Jon patrabuje bolšyja terminy
10 hadoŭ. Vyniesieny prysud nobieleŭskamu łaŭreatu Alesiu Bialackamu
